Czyli Tibbets , widzę, że masz na roku jakichś technomułów lub wymuskanych lalusiów. Ja też mam takich... masakra....

On-topic:

Ja w liceum przez 2 lata byłem outsiderem, potem jakoś się do mnie przekonali chyba koledzy z klasy i razem piliśmy tanie wina i imprezowaliśmy... to były czasy... studia to nie to samo, apogeum życia mam już za sobą niestety...ehhh... mam tylko jednego kumpla z którym można wypić... dobre i to...

ja przez podstawowki i gimnazja bylam "niegroznym dziwakiem", lubilam 3 osoby na krzyz, spokojnie mozne bylo podejrzewac autyzm ze wzgledu na brak komunikacji miedzy mna a klasa W liceum spotkalam najlepsza klase w swoim zyciu. Oni nie starali sie miec super ocen i byc w szkole tylko po to zeby sie uczyc ale tez zeby sie zaprzyjaznic. Na poczatku myslalam ze tylko ja jestem dziwakiem, pozniej okazalo sie ze sa nimi wszyscy ^^ ech klasa artystyczna Najlepsze lata w szkole przypadaja na liceum.

Karola69 napisał:

spokojnie mozne bylo podejrzewac autyzm ze wzgledu na brak komunikacji miedzy mna a klasa

Mnie od 4 do 8 klasy ciągano po psychologach, socjologach i innych takich, podejrzewając brak przystosowania do życia w grupie. Z perspektywy czasu wyszło jednak na to, że cała ta socjologia jest o kant dupy potłuc, bo gdybym umiał żyć w takiej grupie, to by źle o mnie świadczyło. Wystarczy chyba jeśli powiem, że dwaj moi "znajomi" z podstawówki siedzą obecnie za podpalenie (były dwa trupy)? No więc właśnie. A całe sztaby "fachowców" od społeczeństw i od ludzkiej psychiki się głowiły, co ze mną jest nie tak, że nie potrafię sobie z takimi ludźmi ułożyć życia.

Na początku w klasie 1-6 miałem kolegów i koleżanki, robiło się różne śmieszne akcje (naprawdę śmieszne a nie np. podpalenie psa dla zabawy czy urywanie lusterek w autach jak to dziś się bawią "dzieci" ) byli ludzie których nie lubiłem a oni mnie i było ok. Potem załapałem się na gimnazjum... Koszmar, ludzie zupełnie mi nie odpowiadali a ja im przez co dochodziło do różnych starć, rozpoczynał się wyścig szczurów i ogólnie panowała agresja. W gimnazjum dopiero zobaczyłem jacy ludzie są głupi i bezmyślni. W liceum to samo. Gdy skończyłem 19 lat zrezygnowałem ze szkoły, poszedłem do pracy i zacząłem żyć własnym życiem. Byłem nie lubiany za ateizm, własne zdanie, optymizm i inne cechy inteligentnego człowieka...

no tak - ja mam siostrę bliźniaczkę, przez co zawsze byłyśmy zauważane od wejścia - 2 niezwykle podobne, identycznie ubrane ... powiem szczerze - dzieki temu było nam ławiej, kazdy chciał nas poznać, pogadać - dowiedzieć się czegoś... jasne, że większośc znajomosci na tym się kończyła - ale lody były już przełamane...
juz wtedy, w dzieciństwie zdawałam sobie z tego sprawę... wiedziałam, że na każdą z osobna mało kto zwróciłby uwagę ( juz wtedy posiadanie markowych ciuchów czy butów, sprzętu grającego itp wydatnie pomagało w popularności - a nasz dom był dość biedny, więc wiadomo...)
w sumie i w podstawówce i w LO mieściłam się raczej w środku "hierarchii" czy też może bliżej "czołówki" 
szczególnie liceum wspominam jako miejsce, gdzie wytworzyła się "elita", kilkunastoosobowa grupa, którą podziwiano i zazdroszczono i  (prawie) każdy straaaasznie chciał do niej dołączyć...
ja do niej należałam tak długo - póki spotykał się ze mną chłopak - jeden z tych popularnych....
kiedy z nim zerwałam - nagle reszta zaczęła mnie ignorować....na szczęście było mi to juz zupełnie obojetne - miałam innych znajomych i przyjaciół, swoje sprawy, zainteresowania - wszystko to mnie już nie obchodziło - może jedynie bawiło....

dokladnie. Indywidualisci zawsze maja przerabane, ludzie z duzym poczuciem humoru, wlasnym zdaniem ...

a to ciekawe.... tę klasową "elitę" tworzyły w moim LO bardzo ciekawe typy - prócz kilku bogatych ale i niegłupich panienek dosyć interesujace postacie - właśnie znane z niepokorności, ciętego języka, inteligencji.... jeden z nich był po latach v-ce prezesem Orlenu i chyba oskarżano go w procesie....     a inny stał się światowej sławy fizykiem jądrowym, autorem bestsellera o języku C++, globtroterem - podróżnikiem po najdzikszych i niedostępnych terenach a jego krótkometrazowy (anim. komp.) film o DNA ciągle zdobywa nagrody na fetiwalach ... więc różnie to bywa ...

http://www.alert24.pl/alert24/1,84880,5 … piecu.html

Tak odnośnie poprzedniego posta. Teraz gówniarze się lansują w ten sposób. Kto chce być w klasowej "elicie", ten sobie robi zdjęcie w piecu. Wg mnie to jest dowód niedojrzałości gówniary i jej braku zrozumienia, co się w tym miejscu zdarzyło. Ale wg jej koleżanek i kolegów ona teraz jest na topie, bo piszą o niej wszystkie gazety.

fajnie jest wsrod dziwakow ktorzy nie przejmuja sie zdaniem innych ,maja wlasny pomysl na zycie, i przede wszystkim schizy np. gadaja na pokrecone tematy mozna czuc sie swojsko

a o czym Królowa dyskutuje ? o rodzajow tortur dla najezdzcow ?

Karola69 napisał:

a o czym Królowa dyskutuje ? o rodzajow tortur dla najezdzcow ?

Cytując klasyka:
"Zależy od jakości trunku, a nade wszystko od kompanii"
(Leszek Kołakowski, Faust)

W podstawowce bylam niezbyt akceptowana ze wzgledu, na zainteresowania i dodatkowe zajecia poza szkola ( gra na pianinie a pozniej kilka lat trenowalam plywanie), ale rowniez dlatego ze bylam bardziej dojrzala intelektualnie niz reszta rowiesnikow. Pod koniec podstawowki bylo najgorzej, dziewczyny lataly po dyskotekach i tylko za spodniami sie ogladaly a ja treningi mialam w glowie, wiec nie bylo mowy o wspolnym jezyku. Jak poszlam do szkoly katolickiej to dopiero horror przezylam, nie bylo mozna miec wlasnego zdania, totalne pranie mozgow, dzieciaki zastraszane i same jakies do bolu zaklamane, wiec mnie w koncu wyrzucili. Poszlam do innego liceum i tam wreszcie odzylam. Potem poszlam na natudia, towarzystwo znowu zaklamane i mega koscielne, po roku rzucilam i poszlam na swoj kierunek. To byly najpiekniejsze czasy. Kazdy z nas byl indywidualista. Wspieralismy sie w chwilach dobrych i zlych. Zawsze moglismy na siebie liczyc. No i 5 lat zycia w akademiku Strasznie mi tego brakuje

to prawda. nie warto się poświęcać w imię wyższych idei. idee okazują się wyższe zwykle tylko w naszym odczuciu...

miłość. bezwzględnie, wbrew godności i rozsądkowi. "Bezapelacyjnie. Do samego końca. Mojego lub jej."

Pin, sorry, to co piszesz, to jest bardzo piękne, ale nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Że się posłużę przerysowanym przykładem - ostatnia scena z ostatniego Batmana. A w związku?

Pinhead napisał:

Oczywiście, przy silnych osobowościach, wszelkie związki są trudne, bolesne i często wybuchają kończąc się pożarem otaczającego świata. Ale nie zawsze tak musi być.

Pewnie, że nie musi. Ale jest. Zawsze ktoś kocha bardziej. I to właśnie on ma przesrane. Ot, sprawiedliwość - im więcej dajesz, tym więcej dostajesz. Po dupie.
Ja, niestety, jestem niepoprawną idealistką, aczkolwiek doświadczenia życiowe zasiały we mnie ziarno cynizmu. Na szczęście, jedynie werbalno-myślowego, w praktyce nadal jestem beznadziejnie naiwna. Cokolwiek robię, robię z przekonaniem, choć nie bez wątpliwości. Nadal potrafię sobie odjąć od ust i oddać ostatnią koszulę, jak to się ładnie mówi. Ale coraz mniej widzę w tym sensu. Bo ludzie uważają, ze to się im po prostu należy.